Column wethouder Pauline Joosten - Het voelt oprecht als een eer

Een mensen-mens hoort tussen de mensen en dat is ook waar ik me het prettigst voel. Maar na acht jaar raadslid te zijn geweest was het tijd voor deze volgende stap. De stap om als wethouder veel meer met het beleid bezig te zijn en daarover aan de voorkant mee te denken. Mijn gezin moest er wel voor 100% achter staan, dat was voor mij een vereiste. Wethouder ben je 24 uur per dag, 7 dagen per week. Dat vraagt dus ook wat van de veerkracht van mijn gezin. Zonder hun steun was ik er niet aan begonnen. Ondenkbaar. Ik maak weleens de grap dat de navelstreng nooit is doorgeknipt. Mijn kinderen komen op een leeftijd dat ze hun vleugels spreiden en uitvliegen. Vanuit dat perspectief heb ik ook weer ruimte in mijn hoofd gekregen om, met een gerust hart, deze keuze te kunnen maken.

Het voelt oprecht als een eer. En dan ben ik ook nog wethouder met het sociale domein in m’n portefeuille. Met thema’s als onderwijs, zorg, jeugd en participatie. Het domein dat me na aan het hart ligt. Inmiddels voel ik me thuis in het gemeentehuis, maar zeer zeker ook nog steeds daarbuiten. Dat laatste is ook wat we hebben afgesproken in ons bestuursakkoord: we willen als college van burgemeester en wethouders meer verbinding met u als inwoner. En daarvoor is het zaak dat we ‘naar buiten’ gaan. Niet praten óver mensen, maar mét mensen.

Duidelijke taal. Zeggen wat we doen en doen wat we zeggen. En als iets echt niet kan, dan moeten we dat uitleggen. Binnen mijn portefeuille staan we de komende tijd voor de nodige grote opgaven. Daarover gaat u zeker nog horen; het gaat immers ook over u en uw belang.

Zoals een wijs man ooit zei; Moerdijk is zo gek nog niet! En ik ervaar: hij had gelijk. Ik hoop u snel te ontmoeten, tijdens een dorps- of stadstafel. In uw wijk of buurt, of waar dan ook. U mag op mij rekenen.